Κωνσταντίνα Δ.
Το χρώσταγα εδώ και πολύ καιρό αυτό το κείμενο. Θα είναι μεγάλο αλλά πέρασε καιρός και κατάκατσε τόσο που σπρώχνει να βγει. Είναι μερικές φορές που η ζωή σου διασταυρώνεται τυχαία με τη ζωή κάποιου άλλου και τελικά καταλαβαίνεις ότι θα έχανες ίσως τα πάντα εάν δεν τον γνώριζες. Ήταν τότε γιατρός στην Αγγλία. Έτυχε και έπεσε στα χέρια του το βιβλίο μου που είχε πρωτοβγεί. Μόλις το διάβασε ήθελε λέει να μου στείλει ένα mail, να μου πει περίπου τί πιστεύει ότι φταίει, να με βοηθήσει να κάνω παιδί. Αλλά δεν το ‘στειλε γιατί θεωρούσε ότι θα ντρεπόμουν να απαντήσω, θα τον περνούσα για τρελό ή για ακόμη ένα spam. Και δεν είχε άδικο. Τα mail που δέχτηκα τότε ήταν άπειρα και με τα πιο κουφά πράγματα. Το πιο συγκινητικό βέβαια ήταν μιας κοπέλας χημικού που είχε πρόσβαση σε φαρμακοβιομηχανίες και μου πρόσφερε δωρεάν φάρμακα. Την ευχαρίστησα και το προσπέρασα γιατί δεν ένιωθα καλά. Προφανώς το ίδιο θα έκανα και με εκείνον.
Ο γιατρός αυτός λοιπόν αφού δούλεψε κάποια χρόνια στην Αγγλία ήρθε στην Ελλάδα και έπιασε δουλειά στο κέντρο εξωσωματικής που επισκεπτόμουν τα τελευταία χρόνια. Ένα πρωί που είχα πάει για την θεραπεία μου, τα κορίτσια μου είπαν γελώντας ότι ο καινούργιος γιατρός τους σύστησε το βιβλίο μου και τους πρότεινε να το διαβάσουν. Κι εκείνες φυσικά του είπαν ότι με ξέρουν προσωπικά και πως για τους δικούς τους γιατρούς μιλάει το βιβλίο. Ζήτησε οπωσδήποτε να με γνωρίσει. Μας σύστησαν το ίδιο πρωί. Με πήρε στην άκρη, μου είπε ότι ήθελε καιρό να μου στείλει mail, βγήκαμε γειτονάκια από την Νίκαια και μου εκμυστηρεύτηκε ότι πριν το διαβάσει δεν είχε ιδέα πώς αισθάνονται οι ασθενείς του. Επίσης πως ίσως κατάλαβε τί περίπου συμβαίνει με την υγεία μου. Μου ζήτησε ένα ραντεβού να μιλήσουμε. Είπε ότι δοκιμάζει μία νέα θεραπεία που βρίσκεται στο εξωτερικό σε πειραματικό στάδιο. Προσφέρθηκε να μου στείλει τα papers και μου διάβασε τα πολύ ενθαρυντικά στατιστικά της. Ήθελε να με αναλάβει αφιλοκερδώς. Ήμουν λιγάκι διστακτική. Άλλος ένας γιατρός, μία ακόμη ελπίδα, ξανά τρεχάματα από την αρχή. Βέβαια, ήταν εκείνος ή μια δότρια ωαρίων. Και φυσικά διάλεξα το πρώτο ελπίζοντας ότι ίσως να βρεθεί πιο ανώδυνη λύση.
Δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε αυτό αλλά από εκείνη τη στιγμή λες και αυτός ο άνθρωπος όρισε επακριβώς τα βήματα μέχρι τη γέννηση της μικρής μου. Από την επέμβαση μέχρι τη σύλληψη, από τα φάρμακα που θα χρειαζόμουν μέχρι και κάθε λεπτομέρεια την ανακοίνωνε με τόση απλότητα που απορούσα. Κάθετι το είχε σχεδιάσει, το ήξερε από πριν. Εγώ βέβαια, όχι. Είπα απλά ένα ναι και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για το πρώτο χειρουργείο. Εκείνο που με μικροσκοπικά ψαλίδια θα έκανε πολλές τομές και θα έφτιαχνε λέει πυθμένα για να αποικήσουν νέα κύτταρα. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα βράδια διάβαζα γι’ αυτό και πόσα από αυτά που έλεγε γκρέμιζαν τα όσα ήξερα ως τότε. Ήξερα για παράδειγμα ότι πολλές φορές μετά τη σύλληψη πρέπει να παίρνεις κορτιζόνη για να μην δει ο οργανισμός τα νέα κύτταρα ως εχθρό και στείλει αντισώματα και τα σκοτώσει. Όχι, μου έλεγε. Αυτό είναι λάθος. Όχι κορτιζόνη. Πρέπει να βρεις τρόπο να καταλάβει ο οργανισμός ότι πρόκειται για σύλληψη και όχι να το καλύπτεις. Μπορεί να λέω και βλακείες τώρα γιατί δεν τα θυμάμαι πολύ καλά αλλά το ρεζουμέ είναι πως οι ενέργειές του ήταν πάντα πολύ διαφορετικές από όσες είχα συναντήσει. Για οτιδήποτε βέβαια μου έστελνε link, μου διάβαζε στατιστικές και κυρίως μου τα συζητούσε για ώρες. Δεν το ‘χα ξανασυναντήσει αυτό.
Με άπειρα ζόρια έφτασα στον μήνα μου. Ζόρια δικά μου δηλαδή γιατί εκείνος ήταν πάντα σίγουρος και ήρεμος. Άμα έβλεπε πρόβλημα το έλεγε στην ψύχρα, έβρισκε αμέσως τη λύση και αυτό ήταν. Ούτε μελοδράματα, ούτε τσάμπα πανικός. Κι άμα καμιά φορά ενθουσιαζόμουν λίγο, μου έλεγε στα ίσια “εσύ έχεις δικαίωμα να χαρείς μόνο όταν σου δώσει το παιδί ο παιδίατρος και σου πει ότι είναι υγιές”. Και με προσγείωνε. Αλλά ήταν ήρεμος και αυτό οι κεραίες μου το είχαν πιάσει από την πρώτη στιγμή. Κι άμα καμιά φορά με έπιαναν οι ντροπές μου και αργούσα να του τηλεφωνήσω για απορίες με έπαιρνε εκείνος. “Έχεις δύο ομφάλιους λώρους μέχρι να γεννήσεις. Έναν με το μωρό και έναν με τον γιατρό σου. Να μου τηλεφωνείς πιο συχνά”.
Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Ακόμη μια έκπληξη από εκείνον. Στο δωμάτιο τοκετού, εκτός από εκείνον και τη μαία είχε κανονίσει να έχω αναισθησιολόγο την σύζυγό του. Που τελικά εκτός από αναισθησιολόγος ήταν και η μόνιμη αγκαλίτσα μου για όσο χρειάστηκε να συνέλθω από τους λυγμούς. Που δεν συνήλθα βέβαια (τα υπόλοιπα κορίτσια στον όροφο όταν γνωριστήκαμε έλεγαν το ίδιο πράγμα: “αααα εσύ είσαι αυτή που έκλαιγε στην ανάνηψη…”. Αυτή ήμουν).
Ακόμη όμως και την καισαρική, αυτός ο απίθανος γιατρός την έκανε με τον δικό του τρόπο. Μου τα ‘χε εξηγήσει αναλυτικά. Δεν κάνει λέει τομή όπως όλοι από πάνω μέχρι κάτω στην κοιλιά. Κάνει μια λεπτή τομή στο δέρμα και χοντρικά τα υπόλοιπα τα ανοίγει με τα δάκτυλα μέχρι τον σάκο. Μπλιαχ έλεγα όταν τα εξηγούσε. Όμως μετά κατάλαβα πόσο φανταστικό ήταν αυτό. Την πρώτη μέρα κατέβηκα για καφέ στο σαλόνι και το ίδιο βράδι κοιμήθηκα σαν πουλάκι ενώ τα υπόλοιπα κορίτσια δεν έκλεισαν μάτι απ΄τους πόνους. Με ρώταγαν το άλλο πρωί αν ήμουν σίγουρη ότι έκανα καισαρική. Εκείνος υπομονετικός όπως πάντα, μου το ξαναεξήγησε. Δεν έκοψε μυς, μονάχα λίγο δέρμα και μια μικρή τρυπούλα στον σάκο. Ήταν απλά μια επιφανειακή πληγή με λίγα λόγια, που σε λίγες μέρες ήταν σαν να μην έκανα ποτέ χειρουργείο. Και βέβαια, όλα αυτά που γράφω δεν είναι τίποτα μπροστά στα τόσα που είχε να παλέψει εννέα μήνες. Ιστορικό αποβολών, μονόκερος, θρομβοφιλία, διαβήτης, ισχιακή προβολή, η ηλικία μου και πόσα άλλα.
Προχθές συναντηθήκαμε για καφέ. Εγώ, ο άντρας μου και το παιδί μου. Κι εκείνος απέναντι και μας γελούσε. Κάθε τρεις και λίγο χτυπούσε το τηλέφωνο και ατάραχος καθησύχαζε πανικόβλητες έγκυες από χίλιες δυό φοβίες με τα γνωστά αστεία του. Και τις έκανε να γελούν. Και εγώ είχα ξεμείνει από λόγια. Πώς να του δώσω να καταλάβει πόσο πολύ σπουδαίο είναι αυτό που κάνει, αυτό που έκανε στην οικογένειά μου…
Κι άμα του λέω ευχαριστώ, δεν το δέχεται, δείχνει ψηλά και λέει “το θεό”.
Θα μου πεις γιατί τα γράφεις όλα αυτά; Θα σου πω, ότι πολλές φορές δοξάζουμε το θεό κι ένα κάρο άυλα πράγματα για τα καλά που έχουμε και ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ στα χειροπιαστά αίτια της ευτυχίας μας. Ε, αυτό είναι το δικό μου μικρό ευχαριστώ στον Τάσο.
